Aparaty ortodontyczne prostują krzywe zęby i korygują wady zgryzu, ale niejednokrotnie mogą powodować miejscowe pogłębienie próchnicy – np. w formie widocznych białych przebarwień wokół zamków. Dzisiejszy artykuł, podobnie jak ten o nowym rodzaju retencji, będzie również o nowince ze świata ortodoncji – o kleju, ktory może temu problemowi zapobiec.

Na rynku pojawił się nowy, eksperymentalny klej do aparatów ortodontycznych, który może zapobiegać próchnicy. Problem z aparatami pojawia się, kiedy płytka nazębna zbiera się w trudno dostępnych miejscach, np. wokół krawędzi zamków. Z czasem może to powodować próchnicę w formie białych zmian patologicznych. Według co najmniej jednego badania, ślady te występują u prawie 70% pacjentów, którym założono stały aparat ortodontyczny i mogą trwać od kilku miesięcy do kilku lat po zdjęciu aparatu.

Zespół z Queen Mary University w Londynie opracował klej składający się z żywicy kompozytu bioaktywnego-szkła [bioactive-glass composite resin], która w sposób ciągły uwalnia fluor, wapń i fosfor. Te razem tworzą fluorapatyt – związek, który zarówno zmniejsza ilość formującej się płytki i remineralizuje sąsiadujące powierzchnie zębów. Jest to ten sam proces użyty w remineralizującej paście BioMin F, opracowanej przez ten sam zespół.

“Nasze najnowsze badania pokazują, że spoiwo to tworzy ochrony fluorapatyt – fluorkowy odpowiednik minerału występującego w zębach – wokół zamków aparatu” – mówi Prof. Robert Hill. “Mamy nadzieję, że komercyjnie dostępny produkt będzie dostępny na rynku w ciągu 2 lat.”

Jak widać, będzie nam dane jeszcze trochę poczekać na ten klej, niemniej cieszą nas nieustanne postępy nauki w ortodoncji.

W przypadku zainteresowania specjalistów, podajemy link do naukowych treści dotyczących opisanego materiału: Fluoride containing bioactive glass composite for orthodontic adhesives — Apatite formation properties

Jeśli znajomi planują wyprostować swoje zęby, podajcie im nasz adres 😉!
Jeśli jeszcze tego nie zrobiła(e)ś, dołącz do nas na Instagram 🏖 oraz Facebook 👍.

Źródło: Queen Mary University of London poprzez AlphaGalileo